واقعه اي در دل كوه | |
غــــنوده كعبه و ام القري به بستر خـــــــواب | |
ولـــــــــي به دامن غار حرا دلي بي تـــــــاب | |
نخفته، شب هــــــمه شب، ديده خـدا بينش | |
ز ديـــــــــــده رفته به دامن سرشك خونينش | |
بســـــــــــــان مــــرغ شباهنگ ناله سر كرده | |
بــــــــــــه كــــــوه، نــــاله جانسوز او اثر كرده | |
دلـــــــــــــش، لبالــب اندوه و محنت و غم بود | |
بـــــــه كــامش، از غم انسان شرنگ ماتم بود | |
وجـــــــــود وي هـــــــمگي درد و التهاب شده | |
ز آتـــــــش دل خـــــــود همچو شمعآب شده | |
كــــــــــه پيــــــــك حضـرت دادار، جبرئيل امين | |
عيـــــــــان بــه منظر او شد، خطاب كرد چنين: | |
بخــــــوان به نام خدايـي كه رب ما خلق است | |
پــــــــديــــــد آور انســـان ز نطفه و علق است | |
بـــــــــــــخوان كه رب تو باشد ز ما سوا اكـــرم | |
كــــــــــــه ره نمود بشر را، به كاربرد قــــــــلم | |
بــــــه گوش هوش چو اين نغمه سروش شنيد | |
هــــــــــــزار چشمه نـــــــور از درون او جوشيد | |
ز قيــــــد جسم رها شد، به ملك جان پيوست | |
شـــــــــكست مرز مكان را، به لا مكان پيوست | |
درون گلشن جانــــــــش شكفت راز وجــــــــود | |
گــــــــــــشود بـــــــار در آن دم به بارگاه شهود | |
بـــــــــــه بـــــزم غيب چو تشريف قربتش دادند | |
در آن مشـــــــــاهده منشـــــــــور عزتش دادند | |
چــــــــــو غرقه گشت وجودش به بحر ذات احد | |
غبـــــــــــار ميم، بشد زايل از دل احـــــــــمــــد | |
بــــــــــه بي نشاني مطلق ازو نشان برخاست | |
حجــــــــاب كثرت موهوم از ميــــــــان برخاست | |
دوبـــــــــــاره چون به مكان، رو، ز لامــــكان آورد | |
اميـــــــــــد و عشق و رهـــــايي به ارمغان آورد | |
درود و رحـــــــمـــــــــت وافر، ز كردگار قديــــــــر | |
بـــــــــــر آن گزيده يزدان، بــــــــر آن سراج منير | |
"محمود شاهرخي" |