آثار بسيار عظيم زيارت با معرفت امام حسين(ع) در دنيا و آخرت

قَالَ أَبُو عَبْدِاللهِ(ع): «مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَيْنِ(ع) عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَ اللهُ لَهُ أَجْرَ مَنْ أَعْتَقَ أَلْفَ نَسَمَةٍ وَ كَمَنْ حَمَلَ أَلْفَ فَرَسٍ فِي سَبِيلِ اللهِ مُسْرَجَةٍ مُلْجَمَةٍ وَ مَنْ زَارَهُ كَانَ اللهُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ حَوَائِجِهِ وَ كُفِيَ مَا هَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ فَإِنَّهُ يَجْلِبُ الرِّزْقَ عَلَى الْعَبْدِ وَ يُخَلِّفُ عَلَيْهِ مَا يُنْفِقُ وَ يَغْفِرُ لَهُ ذُنُوبَ خَمْسِينَ سَنَةً وَ يَرْجِعُ إِلَى أَهْلِهِ وَ مَا عَلَيْهِ وِزْرٌ وَ لَا خَطِيئَةٌ إِلَّا وَ قَدْ مُحِيَتْ مِنْ صَحِيفَتِهِ فَإِنْ هَلَكَ فِي سَفْرَتِهِ نَزَلَتِ الْمَلَائِكَةُ فَغَسَّلَتْهُ وَ فُتِحَ لَهُ بَابٌ إِلَى الْجَنَّةِ يَدْخُلُ بِذَلِكَ عَلَيْهِ رَوْحُهَا حَتَّى يُنْشَرَ وَ إِنْ سَلِمَ فُتِحَ لَهُ الْبَابُ الَّذِي يَنْزِلُ مِنْهُ رِزْقُهُ وَ يُجْعَلُ لَهُ بِكُلِّ دِرْهَمٍ أَنْفَقَهُ عَشَرَةُ آلَافِ دِرْهَمٍ وَ ذُخِرَ لَهُ ذَلِكَ وَ إِذَا حُشِرَ قِيلَ لَهُ لَكَ بِكُلِّ دِرْهَمٍ عَشَرَةُ آلَافِ دِرْهَمٍ إِنَّ اللهَ نَظَرَ لَكَ فَذَخَرَهَا لَكَ عِنْدَه‏»؛^[1]

امام صادق(ع) فرمود: هر كس در حالى كه امام حسين(ع) را با معرفت نسبت به حق او زيارت كند، خداوند براى او پاداشى معادل پاداش كسى كه هزار بنده آزاد كرده باشد و هزار اسب مجهز در راه خدا آماده سازد مي‌‌نويسد،

و هر كس او را زيارت كند خداوند در پى برآوردن حوايج او خواهد بود و امور دنيايى او را هم كفايت مى‌‌‏كند و اين زيارت موجب جلب و كشش روزى براى بنده مى‌‌‏شود و هر چه در آن راه هزينه كند براى او جبران مى‌‌‏شود.

و گناهان پنجاه ساله‏‌‌اش آمرزيده مى‌‌‏شود، و چون به خانه برگردد بر او گناه و خطايى باقى نمى‌‌‏ماند و از صفحه عملش نابود مى‌‌‏شود.

و اگر در آن سفر بميرد فرشتگان فرو مى‏‌‌آيند و او را غسل مى‌‌‏دهند و براى او درى به بهشت گشوده مى‌‌‏شود و روان او به بهشت در مى‏آيد تا هنگامى كه خودش از قبر برانگيخته شود.

و اگر سالم برگردد روزى او برايش از درى از بهشت مى‌‌‏رسد و در قبال هر درهمى كه هزينه كرده باشد براى او ده هزار درهم اندوخته مى‌‌‏شود، و چون محشور شود به او مى‌‌گويند: در قبال هر درهم، براى تو ده هزار درهم نزد خداوند ذخيره شده است.

تاول زدن پا در پياده روي به سوي اهلبيت(ع)

عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ الْعِجْلِيِّ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ(ع) إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ قَادِمٌ مِنْ خُرَاسَانَ مَاشِياً فَأَخْرَجَ رِجْلَيْهِ وَ قَدْ تَغَلَّفَتَا وَ قَالَ أَمَا وَ اللهِ مَا جَاءَ بِي مِنْ حَيْثُ جِئْتُ إِلَّا حُبُّكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ. فَقَالَ أَبُوجَعْفَرٍ(ع): وَ اللهِ لَوْ أَحَبَّنَا حَجَرٌ حَشَرَهُ اللهُ مَعَنَا وَ هَلِ الدِّينُ إِلَّا الْحُبُّ؟...»؛^[2]

راوي مي‌‌گويد خدمت امام باقر(ع) بودم كه مردي از خراسان -كه با پاي پياده از خراسان خدمت امام رسيده بود- بر ايشان وارد شد.

سپس پاي خويش را در حالي كه تاول زده بود نشان داد و گفت: به خدا قسم فقط براي محبت شما اهل بيت اين راه طولاني را طي كردم.

امام باقر(ع) فرمود: بخدا قسم حتي اگر يك سنگ به ما محبت داشته باشد، خدا آن سنگ را با ما محشور مي‌‌كند. آيا دين چيزي غير از محبت است؟

زيارت اربعين؛ يكي از نشانه‌‌هاي مؤمن

قالَ الامام الْعَسْكَرى(ع): «عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ: صَلَاةُ إِحْدَى وَ الْخَمْسِينَ وَ زِيَارَةُ الْأَرْبَعِينَ وَ التَّخَتُّمُ بِالْيَمِينِ وَ تَعْفِيرُ الْجَبِينِ وَ الْجَهْرُ بِ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم‏»؛^[3]

امام حسن عسكري(ع) فرمود: علامت و نشانه مؤمن پنج چيز است:

خواندن پنجاه و يك ركعت نماز(واجب و مستحب)،

زيارت أربعين امام حسين(عليه‌السّلام)،[رفتن به زيارت يا خواندن زيارت اربعين]

انگشتر به دست راست داشتن،

پيشاني رادر حال سجده روى خاك نهادن،

بلند خواندن «بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحيم».